stadsontwerp            WIT begeeft zich graag op het raakvlak tussen stadsontwerp (stedenbouw) en architectuur. We voelen ons thuis in gelaagde en verwarde stedelijke gebieden, en laten ons niet makkelijk afschrikken door complexe sites of een schier onmogelijke set randvoorwaarden. Een grondige lezing van het bestaande vormt altijd een wezenlijk onderdeel van het ontwerpproces. Het wordt systematisch (zelfs indien het in eerste instantie banaal lijkt) gescreend op latente kwaliteiten die kunnen worden uitvergroot, aangevuld, gecomplementeerd. We voelen ons architecten met een stedenbouwkundige reflex en stedenbouwers met een architectuurreflex: de context is generator van een doorgedreven zoeken naar vanzelfsprekende en haalbare oplossingen. Hierbij is de bijdrage tot het (stads-)landschap cruciaal, wars van verspilzucht, grootspraak of uiterlijk vertoon.

verbouwingen-reconversies    Dergelijke houding is onmisbaar in het stadsontwerp – waar elk ontwerp zich de facto inschrijft in een permanente transitie en weinig plaats is voor tabula rasa of manifesten -  maar niet minder bij aanpassingswerken of reorganisaties van bestaande constructies. Het vereist een flexibele ontwerpingesteldheid.

groepswoningbouw        Dit verklaart ook ten dele onze interesse voor grotere woonprojecten. Door de schaalvergroting is een stedelijke bijdrage mogelijk. De beperking van middelen daagt uit tot een inhoudelijke vernieuwing van het woningpatrimonium. Overdaad of drukdoenerij is uit den boze. De test van de ‘woonkwaliteit’ van de voorgestelde typologieën is grondig.

nieuwbouw            Continuïteit, behoud, herformulering - met een minimum aan middelen gaan voor een maximaal resultaat - is een karaktertrek van het bureau geworden, een tweede natuur, die ook bij nieuwbouwprojecten wordt gehanteerd. Het helpt de ontwerpopgave blijvend te reduceren tot haar essentie, zelfs tot op het niveau waarvoorbij geen sprake meer kan zijn van een oorspronkelijke architectuur.